Festiwal Filmów Nieprofesjonalnych “Kochać człowieka” jest przedsięwzięciem kulturalnym, o zasięgu międzynarodowym, organizowanym przez Oświęcimskie Centrum Kultury. Patronat nad nim objęła UNICA-Światowa Unia Kina Nieprofesjonalnego afiliowana przy UNESCO.
Po raz pierwszy odbył się w styczniu 1985 i towarzyszył obchodom rocznicy wyzwolenia KL Auschwitz-Birkenau i miasta Oświęcim.
Kolejne spotkanie filmowców odbyło się w 1986 roku. Następne, pod wpływem sugestii uczestników, już co dwa lata. Do 1994 roku impreza miała charakter konkursu ogólnopolskiego. Począwszy od 1996 roku uzupełniona została o konkurs międzynarodowy.
Od pierwszej swej edycji Festiwal Filmów Nieprofesjonalnych “Kochać człowieka” realizuje oczekiwania artystyczne zarówno twórców jak i odbiorców. Jest prestiżowym spotkaniem filmowców-amatorów z Polski i zagranicy, którym bliskie są sprawy człowieka, człowieka kochającego, radosnego, twórczego, zwycięskiego, ale także człowieka walczącego, cierpiącego, przegrywającego...
Celem konkursu organizowanego przez Oświęcimskie Centrum Kultury, wspieranego przez Federację Niezależnych Twórców Filmowych w Polsce, jest kształtowanie postaw miłości i szacunku wobec człowieka, prezentacja w filmowym zapisie tematyki związanej ze wszystkimi aspektami życia człowieka, utrwalanie pamięci o ofiarach zbrodni ludobójstwa. Ponadto przegląd, mieszczącej się w festiwalowej formule, filmowej twórczości amatorskiej, promocja twórczo utalentowanych realizatorów filmowych oraz nagradzanie filmów o szczególnych walorach artystycznych i poznawczych.
Festiwalowe filmy zapisują wiele ludzkich historii. Prezentują wielkie tragedie, małe dramaty oraz chwile szczęścia i radości. Wzruszają, poruszają, doprowadzają niejednokrotnie do łez i wywołują autentyczny, szczery śmiech. Niejednokrotnie niepokoją, irytują, wzbudzają skrajne emocje. Nie pozwalają pozostać obojętnym.
Dotyczą człowieka i jego miejsca w świecie. Są świadkiem zdarzeń społecznych, rodzinnych, osobistych i intymnych. Wpisują zmagania człowieka, jego walkę o życie, życie godne, w kontekst przemian zachodzących w bliższym i dalszym otoczeniu jednostki. Ukazują prawdę czasu, prawdę wyznaczającą rolę do spełnienia dla każdego z nas, którego odwiecznym dążeniem jest poszukiwanie świata pięknego i szczęśliwego.
Świat może być pięknym i szczęśliwym. Trzeba tylko starać się odpowiednio na niego spojrzeć, by odnaleźć to, co stanowi o jego urodzie.
Festiwalowe filmy próbują odkrywać tajemnicze piękno człowieka. Piękno ukryte w dobroci, życzliwości, szczerości, naturalności, akceptacji, obcowaniu z drugim człowiekiem, z naturą. Piękno przeciwstawione brzydocie, utożsamianej ze złem, obojętnością, nienawiścią i tym wszystkim, co niszczy niewinność dziecięcą w postrzeganiu zjawisk nas otaczających.
Festiwalowe filmy są prawdziwe i piękne. Tłumaczą to, co jest najistotniejszego w życiu człowieka. Łączą troskę o jego kondycję we współczesnym świecie z próbą wskazania dróg, którymi można podążać, by uniknąć wielu zagrożeń.
